Tuesday, February 6, 2007

Websites studenten Communicatiemanagement

Wat volgt is een verzameling links naar websites gemaakt door XIOS-studenten 3CC, onder begeleiding van de lectoren Bart Van Wayenberg en Willy Coomans.
U kunt de sites thematisch bekijken door op een van de "labels" in de oplijsting (linkerkolom) te klikken. De studenten maakten (per 2 of 3)een keuze uit deze onderwerpen.
Let wel: er zijn diverse soorten "jobsites" (vacatures in de communicatiesector, vacatures in de zachte sector, etc); er zijn diverse typen van "Xios-sites" (bv. de algemene site, maar ook sites voor de opleiding communicatiemanagement of een alternatieve blackboard-site).
Veel plezier.

Wednesday, January 31, 2007

Universal Dating (dating community)

Lize Dijsselbloem - Elke Vanesser
Volledig up to Date met de dating community van Universal Dating!
http://users.skynet.be/DatingCommunity

Saturday, January 27, 2007

Thursday, January 25, 2007

Topjobs

De website van Topjops, door Steven Martens & Ben Van Eijsden
http://www.eminar.be/topjobs

Wednesday, January 24, 2007

Monday, January 22, 2007

Saturday, January 13, 2007

Thursday, January 11, 2007

Einsteingeneratie

Marnic Bos en Sylvie Devolder stellen voor:
http://users.skynet.be/marnicbos

Xios Alumni

Daphne Peymen & Cindy Van Hove
de voorlopige website van alumni...
http://www.xios-alumni.tk/

Website mochoco

Website nieuw verzonnen product Mochoco. Lore Swennen en Bo Smets
http://users.telenet.be/mochoco/websiteM/index.htm

Wednesday, January 10, 2007

Monday, January 8, 2007

Website Splash!

Tekst: Marijke Stappers & Anneleen Ernots
Layout en HTML: Marijke Stappers

Website verzonnen product Splash!
http://users.telenet.be/kjiram/Splash/
Update: 8 jan. 2007; 20.55

Monday, December 18, 2006

Blogteksten door studenten 3CC

Blogteksten (dag per dag) van enkele studenten van 3CC, gevolgd door een reeks foto's.
Geef ze gerust wat feedback.


Auteur: ELKE MORREN

Maandag 13 november

Wanneer je een stad met de trein binnen rijdt, word je meteen geconfronteerd met het lelijkste wat de stad te bieden heeft: de achterbuurten van de stations. Alsof men je wil zeggen: kijk, dit stukje is het ergste wat je te zien kan krijgen, vanaf nu kan het alleen nog maar mooier worden. Een goede marketingstrategie: plant toeristen meteen neer in een worst case scenario, en wanneer ze zich uiteindelijk als blinde gedesoriënteerde mollen een weg gebaand hebben naar de oppervlakte, zullen ze zo overweldigd zijn door de pracht van de binnenstad, dat de reis al op voorhand geslaagd is.

Laat er geen twijfel over bestaan: Londen IS een mooie stad, een levende wereldstad, een metropool.

Maar toch: ergens in die waterstraat van amper vijftig kilometer, die Engeland scheidt van het vasteland, ligt een volgens mij abrupte overgang verscholen, de grens tussen ons en de eilanders, een stiekeme fontein van nevelende verschillen, een sluimerend virus dat bezit van je neemt na verloop van jaren, en dan word je net als hen: een beetje gek.

Riksha’s bestuurd door gedreadlockte neohippies, geluidloze pubs waar iedereen op straat staat te consumeren omdat het binnen toch zo vreselijk doods is, beleefde Engelsmannen op straat tot ze je moeten bedienen, ondrinkbaar slootwaterbier, de meeste werkzekerheid als musicalacteur omdat die dingen voor eeuwig en een dag blijven spelen in de Londense theaters, straatmuzikanten met licentie die verplicht aalmoezen moeten krijgen… Need I say more?

Maar… Londen is een mooie stad, een levende wereldstad, een metropool…

Dinsdag 14 november

27 jaar oud of niet, daddy’s sometimes come in handy! Vooral als je een wereldreizende vader hebt, een ‘ouwe hippie’, die niet kan begrijpen waarom je na twee dagen Londen nog steeds niet naar Camden Town geweest bent, hoofdstad in een hoofdstad, maar dan wel die van punkers, hippies, 60’s platen en wierook.

En wat hebben we daddy vervloekt: de verwoed opgespaarde en tot dan zuinig uitgegeven ponden vlogen door vensters en deuren, maar dat gaf niet, want lang leve de visakaart!

Na Camden was het tijd om te bezinnen, en waar beter dan aan de oevers van de Thames met uitzicht op de Tower Bridge. Struinend over de palissade kwamen we op verborgen plaatsten: onder de brug, naast indrukwekkende en totaal in contrast met de rest staande hypermoderne kantoorgebouwen tot op de plaats waar de schepen van de Oost-Indische compagnie in lang vervlogen tijden aanmeerden om thee en exotische specerijen te lossen op de koude grijze oevers van The River Thames… I like Londen in the rain…

Woensdag 15 november

Elephant and Castle, wat een prachtige en sprookjesachtige naam voor een gruwelijk saaie plaats… Niets valt er te beleven als je niet van Tesco houdt! Niks olifant, niks kasteel! Behalve dan misschien The Ministry of Sound, Londen’s grootste discotheek, op een boogscheut van deze tot de verbeelding sprekende metrohalte. Na mijn vorige bezoek aan dit illuster oord van verderf tien jaar geleden, kreeg ik dit jaar stellig de indruk dat daar tegenwoordig meer te zien is in broad daylight, dan from dusk ‘till dawn.

Saatchi &Saatchi was het volgende geplande bedrijfsbezoek van de dag, en ook daar werd het meer dan eens onder onze vastelandsneuzen gewreven: rule Britannia, Britannia rules the waves! Wat reclame betreft, beschikt Engeland nog steeds over een uitgestrekte en onverslaanbare vloot.

De dag afsluiten doe je in Londen, in het gezelschap van een stel losgeslagen twintigers, door nutteloos aan de ingang van de World Music Awards te gaan staan, en eens met je lange wimpers te knipperen in de hoop dat één van de bewakers, overigens net zo koel als die van de koninklijke wacht, je van pure ellende toch binnen zullen laten. Of doe zoals Sanne: neem de eerste de beste de keet verlatende gast onder de arm, vraag beleefd naar zijn inkombandje, ren naar binnen en wees nog net op tijd om Michael Jackson op een podium ‘Heel the World’ te zien kwelen omringd door tientallen kinderen… Talking about a sick joke! Of is dit nu die beroemde Engelse droge Monty Python humor?

Donderdag 16 november

Je kind achterlaten, al is het voor een enkele meteen vervlogen week, is nooit leuk, maar kan ook wel hilarisch zijn. Zeker als je ze na enkele dagen aan de lijn krijgt, met de bloedserieuze vraag of je hen nu nog verstaat, en of zij jou nog ooit zullen verstaan, uit angst dat je, geïnfecteerd door het Eilandervirus, nu voor de rest van je dagen zal praten met een hete aardappel in je mond: Engels dus…

Om je geweten na deze confrontatie met het min-vijfjarige thuisfront te sussen, stort je je dan maar verwoed op een cadeautjesfrenzie. Als je je op dat moment van sheer madness dan ook nog toevallig in het Tate Modern bevindt, kan het niet anders dan dat je thuiskomt met enkele ethisch en opvoedkundig verantwoorde spulletjes: een origamiedoos om zelf dino’s te plooien, en een doedelboek: een stukje van de tekening staat er al: feel free om je verbeelding volledig de vrije loop te laten en het geheel naar believen af te maken. Nog snel even op de glijbanen om me volledig in te leven… Op zo’n momenten vind ik mezelf dan weer een hele goede moeder…

Op die zeldzame momenten dat ik me dan toch nog eens volledig zen, yin yang en verlicht voel, krijg ik steeds de neiging om ook meteen iets aan mijn gezondheid te doen. Waar beter aan deze drang toegeven dan in de food for thought, een vegetarisch restaurantje in Covent Garden, waar je uit noodzaak van de capaciteit van dit etablissement aan tafel bij wildvreemden moet aanschuiven, met een kan water met citroen in het midden van de tafel als symbolische grens. Maar ik kan je verzekeren: nog nooit eerder at je zo lekker en gezond, en nog nooit eerder vervloekte je je ouders zo erg om je de Love & Peace van de jaren ’60 te ontzeggen door die verdomde laatgeboorte in 1979, for God’s sake! Egoïsten!Kapitalisten! Bureaucraten!

Vrijdag 17 november

Losgeslagen twintigers om me heen meer dan beu, geen geld meer om te shoppen en geweten te sussen met ethisch verantwoorde cadeautjes, vroeg het hotel uit, een- beetje-alleen-zijn-gevoel, tijd doden tot ‘s middags… Oplossing: Natural Museum of History. Tijd tekort heb je hier, en blij dat er niemand bij me was, want die had ik zonder twijfel volledig tot waanzin gedreven: Hé, wat is dat hier voor iets geks, ho daar zag ik nog iets leuks, even terug. Pijltjes volgen? Waarom zouden we dat doen? Laten we gewoon even verloren lopen in voorhistorische werelden terwijl ons brein dankbaar alles opzuigt wat we waarnemen.

Terug de trein op, terug het vreselijke beeld van de verwaarloosde vuile achterbuurten… Ik vraag me af of dit onderdeel was van het marketingplan. Misschien laten ze vertrekkende toeristen beter afvoeren via een met goud geplaveide weg, bestrooid met rozenblaadjes, gouden blazoenen die het volkslied schallen, buigende Londenaars langs de kant, smekend om je spoedige terugkomst…

Maar nee, al je geld uitgegeven in Londen, leeggezogen en uitgebuit, spuwt de stad je weer uit langs bijna dezelfde weg dat je gekomen bent: binnen door de mond van het beest, en weer naar buiten door zijn aars.

____________________________________________________________________

Auteur: Marnic Bos

Monday

Londen, volgens mij het Mekka voor de rolstoelgebruiker. Hier wil je gewoon lekker chillen in je karretje. Overal liftjes of speciale opstapjes om het jouw zo makkelijk mogelijk te maken en toch ben ik niemand tegengekomen in een zetel op wielen, je moest maar eens de benen moeten nemen…

Niet dat londen zo gevaarlijk is, in tegendeel. Overal hangen wel camera’s in de lucht te registreren of jij misschien je rugzakje wel niet zou vergeten. Zelfs in de metro hoor je elke halte weer ‘make sure that you have all your belongings with you’. Zelfs je afval neem je hier mee.

Afval, daar zeg je iets. Ik had afval met de hopen in mijn jaszak zitten maar nergens kon je een vuilbak bespeuren. En toch kon je bijna van de straatstenen eten. Het blijft me een raadsel.

Morgen wordt het weer een drukke dag met zweterige, stinkende metro’s, veel camera’s en bekakt Engels. Ik ben eens benieuwd wat Londen mij morgen te bieden heeft.


Tuesday

Goodmorning London! Ik heb er zin in vandaag, echt, zo zalig heb ik in jaren niet geslapen. Geen zorgen aan men hoofd, het eten netjes voor me klaar. Ik voel me als koningin in Engeland. Hoewel, laat die grijze krullen maar vallen.

Grijs en grauw, ja typisch Londens weer vandaag. Maar niet veel aan te doen we moeten vandaag weer de metro in voor ons bedrijfsbezoek. En ja hoor ze staan er weer, de paarse pinguins rond huppelend om hun krantje kwijt te geraken.

Dikke rommel trouwens die krantjes. Waarom wil ik nu weten dat Paris Hilton tijdens haar optreden, waar volgens mij veel playback van is, en serieuze lading kots heeft gestort op het podium? Ach ja, een mens moet iets lezen zeker?

Mensen, ze leken er wel op die wassen beelden. Ik ben net terug van Madam Toussauds. Best wel knap. Als het van mij afhing nam ik zo een knap ding mee naar huis! De opblaaspoppen zijn er niets tegen!

Het is me toch niet gelukt zo een beeld mee te smokkelen in mijn pay en go rugzakje. Misschien kan ik morgen wel ergens een souvenier strikken.


Wednesday

Vandaag was toch weer een rare dag. We brachten een bezoek aan speakers corner alleen bleven de speakers uit. Daarna zochten we naar big ben die eigenlijk die kleine toren was voor onze neus. Maar goed dat er starbucks coffee was! Die kon ten minste wat warme troost brengen op deze koude dag.

Moet je nu wat weten?! Ik heb vandaag een telefoon gezien met een scherm op *klinkt als een kind dat een lolly krijgt*

Je kon er toeristische informatie op vinden en zelfs internetten als je er ponden instak! Dat was wel tof, althans de eerste 5 minuten.

Morgen gaan we wat de toerist uithangen, ik ben eens benieuwd. Sweet dreams


Thursday

Donderdag, het heeft zijn naam niet gestolen. Jammer eigenlijk, ik had wel zin om Londen nog eens onveilig te maken en begrijp me niet verkeerd. Hoe dan ook, vandaag hebben we besloten eens de bus te nemen. Ik wou al langer in zo een rode dubbeldekker zitten. Je raadt nooit welke bus we moesten nemen, jawel geen dubbeldekker… ach we hebben toch in een rode bus gezeten en nog eens kunnen stoefen met onze oystercard. Het geeft me nog steeds zo een identificatiegevoel à la Bond. My name is Bos … M.. Bos… Ik vond het wel klinken maar mijn groepsleden schoten spontaan in de lach.

Morgen is het al de laatste dag, ik vind het enorm jammer. Hoewel ik veel heb bijgeleerd had ik toch niet het gevoel dat ik in Londen was enkel om te leren. Het was een andere omgeving waardoor je meer openstond voor nieuwe dingen denk ik. Enfin, ik ga het hier bij houden want mijn harem staat op mij te wachten om straks om middernacht mijn verjaardag te vieren in de pub.


Friday

Vandaag ben ik 20 jaar, ik voel me oud en jong tegelijk. Ik besef meer en meer dat over enkele maanden ik ofwel opnieuw ga studeren ofwel ga werken. Het echte leven staat echt vlak voor mijn neus. Vandaag is mijn verjaardag hoewel van feesten er niet zoveel meer in huis zal komen, ik ben doodop en vandaag zal vooral de hele dag reizen zijn. Ik ben eens nieuwsgierig wat ze thuis allemaal uitgestoken hebben.

Ik moet je nu laten beste blog, we gaan hier vertrekken in het hotel. Straks ben ik weer thuis en wachten mij nog een hoop pakjes. Het wordt aftellen vandaag. De groep heeft mij al een mooi kado gegeven, een schitterende week Londen die ik nooit vergeten zal.

______________________________________________________________


Auteur: LAURA FREIRE-FERNANDEZ

Maandag 13 november 2006

De wekker liep vandaag vroeger af dan anders. Of ik dat jammer vond? Neen. Geen busrit naar Hasselt vandaag, maar een treinrit(met de Eurostar)naar Londen. Geen boekentas, maar een rugzak. Geen schoolboeken maar een wegenkaart. Geen Nederlands, maar Engels.
Eens aangekomen zie ik ook niet het Kolonel Dusardplein, maar wel Piccadilly Circus.

De klok heeft al die tijd verder getikt, maar ze heeft wel een uur vertraging opgelopen.
Iets wat ze ook kennen bij De Lijn.

Na al die tijd was het hoogtijd voor het middagmaal. De boterham met kaas at ik nu niet in de refter, maar wel bij The Tower of London.

De drie springuren op maandag heb ik nog nooit zo actief en intens beleefd. Ik ben op verkenning geweest, heb me laten verassen door de verhalen van Londen. Vandaag heb ik geen achtergrondinformatie gezocht voor mijn werkje van Duits. Piccadilly Circus, The Tower en het ontcijferen van het metronetwerk kregen mijn volledige aandacht.

Toen mijn werkuren er op zaten was het tijd om naar huis te gaan. Custom House was mijn bestemming. Mijn slaapkamer had ik ingeruild voor een knusse hotelkamer.

Morgenvroeg als ik wakker wordt zullen het geen Rice Krispies zijn, maar wel een echt Engels ontbijt. Althans dat hoop ik toch.

Morgen zou ik normaal weer met dezelfde bus naar dat zelfde bedrijf moeten in Hasselt(XIOS). Nu ik in Londen zit zal ik met verschillende metro’s naar verschillende bedrijven mogen. Innocent Drink’s en Mc Cann Erickson staan er morgen op het programma.

What a life you have if you are in London.

Dinsdag 14 november 2006

Mijn wekkersignaal is nog steeds dezelfde. Het uur dat ik daarentegen moet opstaan is wel verandert. Maar met veel enthousiasme spring ik recht uit mijn bed en maak me klaar voor het Engels ontbijt. Wat een teleurstelling! Geen spek noch spiegeleitjes.

Nu ik Lijn 2 heb geruild tegen The Docklands Light Railway kan ik vertrekken naar Innocent Drinks, mijn eerste bedrijfsbezoek.
Bij mijn aankomst schiet ik meteen in de lach. Ik kreeg vanmorgen geen varken te zien(spek), maar hier kreeg ik toch nog een koe.

De promotiewagens van dit bedrijf waren omgevormd tot koeien. De details van dit bedrijf wou ik nu zeker uitmelken.

Ik meld me daarom aan bij The Fruit Towers. Meteen word ik overdonderd door de look en feel van dit bedrijf. Alles staat in teken van de natuur.

Bij Innocent Drinks worden er geen suikers of andere zoetstoffen aan toegevoegd. Puur natuur dus. De werkvloer is niet van steen, maar bestaat uit een grasmat. Het personeel heeft geen vaste eetplaats, maar kan in verschillende weien terecht.

Een koe is een kudde beest, ook het personeel van Innocent Drinks is zo hecht met elkaar. Hier beseffen ze zeer goed dat ze allemaal van hetzelfde gras moeten eten, en dus beter met elkaar goed kunnen opschieten.

Na zelf een drankje gedronken te hebben, neem ik opnieuw een andere metro om zo naar mijn volgende bedrijf te gaan.

Bij Mc Cann Erickson waren er geen koeien te zien, maar het zijn daar zeker ook geen schapen.

Ze maken reclame voor allerlei bekende merken; waaronder Magnum, Bacardi, L’ Oréal, Siemens, enz.

Hoe ze dit gerealiseerd hebben en wat hun troeven zijn werd er ons meegedeeld. Hun passie voor het vak is wat hun draaiende houdt. Telkens weer een lekkere grasspriet, doet je verlangen naar meer. Het personeel beschikt over een weide zo groot als een voetbalveld, en krijgt van hun boer al de nodige voorzieningen om enkel het beste werk af te leveren.

Mc Cann Erickson is als het lamskroontje in de vleeswereld.

Ik ben benieuwd welk vlees ik morgen in de kuip krijg. The London Film Academy en The London School of Communication heb ik op mijn to do list staan voor morgen.

Woensdag 15 november 2006

Wat het Engelse uur betreft ben ik het ondertussen al wel gewoon. Het ontbijt is me ook al gekend. Vandaag verliep mijn dag precies zoals een gewone woensdag in België. Ik zou vandaag ook weer naar school gaan en op de schoolbanken zitten.
The London Film Academy en The London School of Communication stonden vandaag op het programma.

Lokaal C404 heb ik geruild tegen een rondleiding in The Film Academy van Londen. Waar ik zeer goed besef dat meneer Roes, met slechts twee lokalen, de leerlingen van deze school even goed zou kunnen opvangen. De school zag er oud, onverzorgd en chaotisch uit. In The London Film Academy hebben ze wel iets waar meneer Roes misschien jaloers op zou kunnen zijn: een filmzaal. We hebben hier naar twee kortfilmpjes mogen kijken, die gemaakt werden door studenten. Indrukwekkend wat deze leerlingen kunnen verwezenlijkingen met de materialen die ze tot hun beschikking hebben.

Ik ging weer even naar school en toch weer niet. Ik heb geen schoolbank aangeraakt en heb wel op een zachte, rode cinemastoel gezeten.

De blauw -geel gestreepte stoelen van De Lijn flitsen in een seconde voorbij. Zucht, gelukkig, ik zit nog steeds gewoon in Londen.
De volgende halte voor vandaag is The London School of Communication. Wat een gelijkenissen met onze school. De leerlingen hebben ook allemaal een stamboeknummer om hun in te loggen op de computers. Er is ook een Lichtstraat en hun gangen zijn ook opgedeeld met een letters en getallen. De lay-out van de gebouwen zijn in ieder geval dezelfde, maar wat met de inhoud?

We kregen een korte voorstelling van het lessenpakket en de verwachtingen van de school ten opzichte van de leerlingen. XIOS doet het dan blijkbaar toch niet zo slecht als dat ik dacht. We zitten exact op dezelfde golflengte als deze school.
Stel het je voor, ik had gewoon kunnen doen wat ik nu thuis doe, maar dan in het hartje van de reclamewereld.

De schooluren zitten er op, hoogtijd voor ontspanning. Maar eerst nog de rit naar huis. Onderweg valt mijn oog op 20 Minutes, een gratis krantje gelijkend op Metro, hierin staat dat er vanavond de World Music Awards zijn. We hoeven nu niet naar ma te bellen om te zeggen dat we later zullen thuis zijn. We keren daarom gewoon van richting en we zijn vertrokken naar de celebrities.

Wat een menigte, politie en bodyguards er wordt vanavond echt een feestje gebouwd. We hebben twee uur gekeken naar hoe Paris Hilton binnen kwam, Jessica Simpson, Faithless, Michel Jackson, …Wachten op De Lijn kan soms even lang duren.

Vermoeid kruip ik in mijn bed.
Morgenvroeg heb ik geen strak lessenrooster te volgen. Ik ga me verdiepen in de Engelse cultuur en breng overal eens een bezoekje.

Donderdag 16 november 2006

Mijn bedrijfsbezoeken zitten er op en ik heb nog ruim anderhalve dag over. Hier ga ik gebruik van maken om eens wat bij te leren over Londen. De regen gaat me niet tegen houden, dat ben ik namelijk al gewoon van bij ons in België.

Vol nieuwsgierigheid stap ik op de metro, benieuwd om te zien of alles echt zo mooi is als dat ze het voorstellen. Met wat hulp van het personeel van het hotel wist ik welke metrohaltes ik uit zou moeten.Alles lag wel in de buurt en ongeveer op dezelfde lijn.
Wat een geluk, ik zou vandaag echt alles in één keer zien.

The Tower brak het ijs. Wat een indrukwekkend gebouw, het straalt oudheid, sterkte en bescherming uit. Ik begrijp waarom ze ervoor kiezen om de kroonjuwelen daar te bewaren en niet zomaar in één of ander museum. De juwelen horen gewoon bij het gebouw en het kan ondanks zijn leeftijd nog steeds de nodige bescherming bieden.
Na even naar The Tower gekeken te hebben realiseerde ik me wat voor een geschiedenis er voor me stond.
Vorig jaar bracht ik een bezoekje aan de Citadel in de Ardennen. Dat gebouw imponeerde me zo hard, dat ik het niet voor mogelijk hield dat er iets dat gevoel nog kon over troeven.
The Tower pakte me nog meer op de adem dan verwacht.

Volledig kwam ik tot rust bij The London Bridge. Dit soort bruggen kennen ze hier bij ons niet. Jammer, het zou veel mooie huwelijksfoto’s kunnen opleveren.

Onze Belgische trots is ongetwijfeld het Atomium. In de bovenste bol heb je een restaurant met een geweldig uitzicht. The London Eye biedt dit ook aan, een uitzicht om u tegen te zeggen. Kort gelegen aan The Big Ben en van prijs nog schappelijk.
Een echte must als je in Londen bent. Je zit toch niet alle dagen in een ontzettend groot reuzenrad.

Het koninklijk paleis in België heb ik nog niet bezocht, maar Buckingham Palace deed ik wel. Het Engels koningshuis leeft meer bij de bevolking dan bij ons, dus vond ik dat een bezoekje waard.

Oxford Street en Harrods zijn de droom van iedere shopper. Je kan het met niks vergelijken in België. Deze winkels zijn exclusief, driekeer zo groot als bij ons en bieden zoveel meer aan hun klant.

België heeft zijn toeristische trekpleisters, maar die heeft Londen zeer zeker ook. Ik ben blij dat ik de kans heb gehad om met deze kennis te mogen maken.

Morgen namiddag mag ik weer naar huis.
Ik ben zo onder de indruk van al dat moois dat Londen te bieden heeft, dat ik mezelf heb voorgenomen om tijdens de volgende vakantie me eens te verdiepen in de meerwaarde van België.

Vrijdag 17 november 2006

Mijn wekker loopt voor de laatste keer af in Londen. Ik ontbijt er voor de laatste keer en sluit mijn hotelkamer nu definitief af. Met mijn koffer in de hand neem ik afscheid.
Mijn vakantie zit er op!

Ik vertrek samen met Caroline en Marijke naar Waterloo, het station om de Eurostar te nemen. Na er wat rondgelopen te hebben en ook hier alles te hebben gezien is het tijd om te vertrekken.

Tegen de avond komen we weer in België aan. Ik heb beslist om de luie zondag die ik in Londen ben begonnen, gewoon in België te laten verdergaan.

Hoe ik naar Londen terug kijk? Met een brede glimlach.


_________________________________________________________

Auteur: JEREMIAH AERTS

Maandag 13 november

Communicatie in Londen?

Vandaag begint het avontuur. Vijf dagen trendscouting in Londen zullen ons een heel deel wijzer maken in onze communicatie-expertise.

De eerste dag was voornamelijk een kennismaking met het Londense centrum, de metro,…

Dus veel trendscouting kwam er nog niet aan te pas.

Dinsdag 14 november

Newspaper values

Je merkt het wel snel. De Tube is toch wel ’n handig ding en onmisbaar geworden in het Londense leven.

Eenmaal uit de Tube gekomen, vliegen de kranten je om de oren. Dealers proberen bijna wanhopig een gratis krantje in je handen te duwen.

Wel leuk natuurlijk, zo’n gratis krantje. Leuk leesvoer voor tijdens de ritten op de Tube. Maar daar blijft het natuurlijk ook weer bij. Enige nieuwswaarde bevatten deze krantjes niet. Ze bestaan enkel uit pure gossip en reclame. Maar zoals ik al zei: Toch wel leuk en handig tegen de verveling op de metro.

Woensdag 15 november

The Women’s Library

Vandaag hebben we “the women’s library bezocht”.

Bij het binnenkomen werden we reeds begroet door een leuke “secretaresse”: een man in kostuum, ongeveer 50 jaar oud. Hij verwees ons door naar de “woordvoerder”: een vrouw met een iets meer vrijetijds-achtige kledij. Het leek al of we in een omgekeerde wereld terecht waren gekomen…

De woordvoerster bleek ongelooflijk enthousiast te worden na ze ons gezelschap eenmaal had aanschouwd. Een drietal dames, aangevuld met toch wel 7 heren. Het leek of de vrouw in jaren geen man meer had gezien.

Maar soit, laten we beginnen.

Allereerst kregen we een powerpointpresentatie voorgeschoteld. Deze verhaalde eerst over de geschiedenis van “the women’s library”., welke véél te verregaand en oninteressant gebracht was.

Verder besprak de vrouw de communicatievormen en –kanalen die the Women’s Library gebruikte om bij het grote publiek bekend te worden. Deze leken meer op die van een Boerenbondorganisatie dan die van een klassebibliotheek.

Een voorbeeldje: De grootste teleurstelling van het bestuur was dat the Women’s Library opgevat werd door het grote publiek als een bibliotheek waar enkel vrouwen toegang hadden. Echter was dit niet in hun communicatie te merken: ondanks dit feit kozen ze noch voor een andere naam, noch voor hun communicatie ook op mannen toe te spitsen. Nee, ze bleven hun communicatie voornamelijk (lees: enkel) op vrouwen richten.

Verder mochten we nog een blik op de bibliotheek zelf werpen.

En inderdaad, zoals de communicatie liet blijken kwamen we in de bibliotheek geen enkele XY-combinatie van chromosomen tegen.

Als afsluiter mochten we de tentoonstelling binnenshuis over dwangprostitutie bekijken.

Hoewel ik dit een onderwerp vind dat zeker serieus moet opgevat worden en zeker de nodige belangstelling verdient, vond ik de tentoonstelling lachwekkend. Een hoop niet op elkaar ingestemde en door mannenhaatsters gecreëerde collages kan je amper een tentoonstelling noemen, nietwaar? Ook dit kon veel beter.

En dat vat dan weer alles samen. Het kon veel beter. Een goed voorbeeld van hoe het nu net niet moet.

Donderdag 16 november

Eye contact on the tube

Heb weer zo’n gratis krantje gehad.
Hét grootste pluspunt voor de Londenaars is blijkbaar dat zo’n krantje hét excuus bij uitstek is om je niets te hoeven aan te trekken van je medereizigers.

Vandaag zat er een leuk verliefd koppeltje op de metro. Jongeman en jongedame zaten tegenover elkaar en de jongedame keek de jongeman met een dolverliefde blik aan. Waarop deze zeer droog opmerkte: “You dare to make eye contact on the Tube!?” Enkele zeer gedempte glimlachen van wat Londenaars in de buurt bevestigen de man zijn ironische opmerking nog maar eens.

Vrijdag 17 november

Tate Modern

Vandaag was de laatste dag dat we in Londen waren. Nog even de Tate Modern bezocht.

Om eerlijk te zijn, heb ik er maar wat doelloos wezen rondhangen. Dat vind ik nu het leukste in een moderne kunsten museum. Van de ene zaal naar de andere.

Je moet weten, ik ben niet zo’n voorstander van het klasseren van kunst. Wat ik mooi vind, vind ik mooi. En wat ik niet mooi vind, vind ik niet mooi. Ik hou er niet van om maatstaven te plakken op kunst. Wat IK mooi vind, vind IK mooi. Kunst is persoonlijk.

Daarom hoeft kunst ook niet persé een communicatiemiddel te zijn. Kunst mág een boodschap bevatten, maar dat hoeft niet noodzakelijk zo te zijn voor mij.

Toch wanen enkelen zich beter dan de rest en vinden zij dat zij voor iedereen kunnen bepalen wat wél en niet kunst is. Ach ja, laat ze maar in hun wijsheid…

Tot zover het Londen-avontuur. Nu komt een weekend verdiend uitrusten.

__________________________________________________________________________________

Auteur: VICKY MACKEN

13.11.2006

Een wild avontuur begon in Brussel Zuid. Eerst bewijzen dat je geen terrorist bent en zonder piepen door de metaaldetector geraken. Dat was al een hele opgave, want ook een riem kan piepen. Een rustige rit naar Waterloo was het volgend punt op onze agenda. In Waterloo werd ons geduld op de proef gesteld; Minuten wachten op een kaartje voor de underground. En die minuten werden al snel een uur. Daarna begon avontuur twee: Op eigen kracht ons hotel zoeken in de grote en complexe stad, Londen. Maar dit hebben we, in tegenstelling tot de leerkrachten, al bij de eerste poging tot een goed einde gebracht.

Later op de avond zijn we erop uit getrokken; Buckingham Palace en the Big Ben vonden we na lang zoeken. Lang zoeken, zeker als je eerst te voet de fietsroute volgt naar Buckingham Palace. Wisten wij veel dat een tekening van een fiets, universeel een “fietsroute” betekent.

Het uitzicht naar morgen bevat een eerste bedrijfsbezoek en een laat onderonsje onder vrienden. Mooie vooruitzichten dus!

14.11.2006

Nogmaals de bevestiging; Londen kan heel complex zijn. Een suggestie; ga eens naar Brompton Road en vraag daar naar de bekende school London School of Marketing. Of je nu aan 2 of twintig mensen deze vraag stelt, niemand zal je kunnen antwoorden. Jawel, ze kunnen dit wel. Maar de meningen zullen heel verdeeld zijn. Gevolg? Ga naar links, ga naar rechts, ga naar overal. Gelukkig hebben we de school op eigen kracht gevonden, en gelukkig was dit net op tijd.

Ook de mensen in Londen zijn zeer complex. Een vriendelijke lach en een eerlijke bediening in het restaurant van ons hotel was net iets teveel gevraagd. Ik heb er zelfs mijn eten voor laten staan. Daar ging mijn lekkere pasta. Maar de avond heeft dit voorval goedgemaakt. Lekker babbelen, geheimen ontfutselen, en knock out gaan slapen. Een mens kan veel veranderen op 1 avond.

Morgen is onze dag; ons eigen bedrijfsbezoek. Eindelijk komen we te weten wie onze correspondent van MonkeyCom is. Ik denk toch ook even aan het concert waar ik nu zou moeten zijn; Ik in Londen, George Michael in België.

15.11.2006

Monkey Communications, kernpunt van onze dag. We kregen een mooie uiteenzetting van de werking van het bedrijf. Mijn idee erover? Een relaxed, ‘eenvoudig’ en charmant bedrijfje. Ik zou er meteen mijn stage willen doen. Na het bezoek kregen we van Nick een tip; You can go to the famous market a couple streets next to here”. And so we did.. We zetten onze reis ineens verder en gingen op zoek naar Picadilly Circus. ’s Avonds zetten we onze zoektocht in naar The Music World Awards. Voor mijn neus zag ik iemand al haar moed bijeen rapen, en ze bekwam een plaatsje in de zaal. Assertief zijn brengt je verder, leerde ik. Wij gingen dan maar naar Planet Hollywood. Daar haalde ik veel herinneringen op bij mezelf, van 4 jaar geleden. Ik zag me met mijn andere vrienden terug een vieze hamburger eten. Er was niets veranderd in de zaak. Ik daarentegen… Die dag van toen kwam terug tot leven. Morgen is er heel vroeg terug een bedrijfsbezoek. Ik kijk er wel naar uit, want het wordt een avontuur om er te geraken.

16.11.2006

Ochtendstond brengt goud in de mond. We waren heel vroeg op pad, met alle mogelijke mobiliteitsmiddelen; metro, trein en taxi. Vooral het laatste was een uitdaging. In Londen zijn ze strikt, want met 5 in een taxi van 4 kon absoluut niet. Dan maar een half uur in de regen staan wachten op een grotere taxi. Al kwamen we te laat aan, we werden vriendelijk ontvangen. Voor het eerst werd me duidelijk welke macht een bedrijf heeft en hoe ze die kan gebruiken. In de namiddag zijn we naar Oxford Street afgereisd. Het winkelparadijs.. voor zover dat een paradijs kan zijn. Honderden winkels, maar niks gekocht. Het enige mooie aan die winkelpoging was even weg zijn van iedereen en rustig ergens wandelen zonder verplichtingen. En de kerstverlichting natuurlijk. Die avond kregen we eindelijk lekker eten; een Italiaans restaurant. Lasagne was nog nooit zo lekker geweest.

Morgen de tocht naar huis; Dubbel gevoel. Slepen met koffers en terug veel lekker eten.

17.11.2006
D-Day
. Koffers pakken en nog een kleine uitstap. We hadden nog geen souvenirs. Een tweede poging in Oxford Street haalde niet veel uit. De oogst was 1 stuk pizza. Voor we het wisten zaten we terug op de metro naar het hotel, waar onze bagage op ons wachtte om te vertrekken. We reden samen met de metro naar Waterloo, en daar liep het mis. Met mij althans. De drang om alleen te zijn was nog nooit zo groot geweest. 1 week weg, en geen tijd voor jezelf, alleen. Voor ik het wist ontsnapte ik uit de hoop en was ik alleen op weg naar de Eurostar. Even rustig, alleen, denken en niets meer. Alleen een chocokoek en een warme choco mochten mijn gezelschap zijn. Bij de samenkomst op de metro werd mijn actie niet echt geapprecieerd, begrijpelijk. Iedereen zoekt je, terwijl je dat niet wilt. Mijn excuses zijn vaak weergekeerd. In Brussel Zuid zetten we de tocht met drie personen verder. De groep viel uit elkaar en ieder ging zijn eigen weg. Richting thuis. De laatste haltes, heel alleen. Weer rustig, alleen, denken en veel te veel. Zicht op morgen? Even niets meer!
_____________________________________________________________

Auteur: WOUTER LEMOINE


Dag 1: Maandag

Hair in de wair.

Warrig kuste ik mijn vriendin vaarwel en nam de trein onder mijn arm. Brussel-Zuid werd Waterloo en voordat ik het goed besefte stond ik voor mijn hotel, op het punt om te vertrekken naar een ander hotel. Met een handvol jongedames bezocht ik het luxehotel “The montague on the gardens”. De toon was gezet, en hoewel ik het toen nog niet wist, zou mijn verder verblijf volgens dezelfde hoge maatstaven verlopen.
Later die dag besloot ik uit te gaan met dezelfde dames. Verbaasd aanschouwde ik de spontaniteit en hypersociale vaardigheden van de Londenaren.

De eerste dag was om gevlogen. Positieve verwachtingen koesterde ik echter niet. Het zou ook mijn eerste week worden dat ik mijn alter ego (mijn pet) niet binnen handbereik had.

Dag 2: Dinsdag

De dag.

Het werd de dag van niet alledaagse dingen. De dag van de vereniging van twee werelden. Het bedrijfsbezoek (The Minestry of Sound) combineerde immers muziek/lifestyle en marketing. Een geweldige mix, die uit de doeken werd gedaan door een sympathiek figuur. Om in dezelfde sfeer te blijven, trok ik naar Camden, de bakermat van alles wat alternatief is in Londen. Winkel na winkel trachtten gewiekste verkopers me te overtuigen om - tegen zogenaamde discounts - de meest uiteenlopende producten te kopen. Op één of andere manier wisten ze dat ik mijn trouwe hoofddeksel miste.

Na een avondje Soho bracht een nachtbus me terug tot het hotel. Terwijl ik in de lift stapte, wierp ik een blik vooruit. De dag van morgen, alsof hij de goede Sint was, bracht twee bedrijfsbezoeken.

Dag 3: Woensdag

Het dubbelleven.

Op een duister uur sloop ik de kamer binnen zodat ik mijn kamergenoten niet zou wekken. Ik kroop eindelijk tussen mijn lakens. Luttele seconden later – een kleine onderschatting ingecalculeerd – moest ik terug opstaan. Het eerste bedrijfsbezoek van de woensdag drong zich immers op: Millwall, een hoop zielige voetbalkloten, die voor mij part mogen wegrotten in hun onvriendelijkheid. Hun uitleg over de marketing van de ploeg was maar matig. Dit viel me eens te meer op toen ik in The Womens Library een overweldigende presentatie kreeg, die tevens gehuld was in een aroma van vriendelijkheid. Nadat mijn eerste behoefte – de liefde voor het vak – voldaan was, werd het tijd om nogmaals te ontspannen. Slaap was ondergeschikt en Soho vulde weer rijkelijk mijn hart.

In een typische fietstaxi, bedacht ik me dat ik nogmaals weinig slaap zou krijgen, maar het was het waard: zowel het nachtleven, als het communicatiebureau waarvoor ik zo vroeg zou moeten opstaan.

Dag 4: Donderdag

Gewenst bezoek?

Het communicatiebureau stond niet open voor bezoekers, tenzij we in de namiddag nogmaals zouden langsgaan. Hun flauwe handdruk had echter geen goede indruk achter gelaten, en ik was onwillig om er nog verder op in te gaan. De dag besloot een culturele (lees: toeristische) dwaalweg in te slaan. Big Ben leidde ons van Westminster naar het stulpje van de Engelse vorstin. Omdat we ook daar niet echt uitgenodigd waren, trokken we maar terug naar het hotel. Een kort dutje, een avondmaal, en Soho straalde zo mogelijk meer dan tevoren. Studentenavond is een universeel gegeven, zo waren we eindelijk toch ergens gewenst.

Tijdens mijn laatste rit op de laatste nachtbus kreeg ik heimwee. Niet naar mijn vaderland, maar het leven in Londen, waaraan ik zo vlug gewend was geraakt. Het afscheid drong zich op, en bij aankomst in het hotel leek België beangstigend dichtbij.

Dag 5: Vrijdag

Getreuzel.

Na de ochtendformaliteiten volgde er een periode waarin ik lekker kon treuzelen. Het laatste Londense maal werd met een nooit geziene traagheid geconsumeerd, alsof op die manier de smaak langer bij zou blijven. Tijdens de reis naar Waterloo station nam ik nog even de tijd om de laatste knappe advertenties op te vangen. De metro in Londen was immers een unieke ervaring: nooit eerder was ik op 20 minuten aan zoveel vernuftige commerciële boodschappen blootgesteld.

Vanaf Waterloo werd het afscheid uitgetrokken over urenlange treinritten. Toen ik eindelijk thuis was kon ik maar aan één ding denken: ik moet teruggaan!

__________________________________________________________________
Auteur: SYLVIE DEVOLDER

Maandag

Een dikke kus voor de oudertjes, een knuffel voor de hond en…. London: here we come! Wat ik ervan verwacht? Slaaptekort. Veel zien en doen, maar vooral slaaptekort.
Het feest begint al goed. Een prettige treinreis, dan problemen met de metrokaart. Zeg niet dat Britten niet vriendelijk zijn. Alleen een beetje moeilijk.
De Tower Bridge is anders wel een mooi begin van de week. Zeker bij nachtlicht. En dan zeggen ze dat de Belgen lichtpollutie veroorzaken. Hm.
“Snel” een hapje eten zit er niet in vandaag. Eer we onze weg vinden naar het typische Kentucky Fried Chicken restaurant, liggen we al half te slapen.

Dinsdag
Leuk! Het eerste bedrijfsbezoek van de week. De verwachtingen zijn hoog, de angst om ergens in een donker rovershol terecht te komen ook. Gelukkig is Miller, James Miller, “nen toffe kwast”. Ja, die Britten vallen best mee. Het bezoek aan Clockwork Entertainments is leerrijk en interessant.
Nog leuker: medestudenten waar ik het absoluut niet van verwachtte, zijn geïnteresseerd en zijn zelfs actiever en socialer dan anderen.
Tijdens het tweede bedrijfsbezoek, Little Max in Soho, vallen we bijna achterover van een overweldigende lavendelgeur. Een beetje teveel van het goede. Kort samengevat: een interessant babbeltje met een schrijfster/ copywriterster die liever roze truien met knoopjes achterstevoren draagt, dan conventioneel te zijn.
Hoogtepunt van de dag was Madame Tussaud’s: *njammie, Johnny Depp als
Capitan Jack Sparrow!*.

Woensdag
Het begin van een woelige dag. Het laatste bedrijf staat deze voormiddag op het programma. KBK’s vergaderzaaltje blijkt in verbouwing te zijn, dus trekken we met z’n vijven op café. Een leuke babbel met Simon Kershaw, die blijkbaar vindt dat mensen die afstuderen als marketeers niet in de marketingwereld thuis horen. À propos: hijzelf heeft Grieks- Romeinse geschiedenis gestudeerd. Mja, die direct marketeers van tegenwoordig hé.
We bezoeken ook een stille Speakers Corner en een decadente Harrods. Verder blijkt Big Ben eerder Little Ben te zijn en is West Minster Abbey te duur om te bezichtigen.
’s Avonds wordt het iedereen even teveel om elkaar te zien. Tijd om een beetje afstand te nemen.

Donderdag
Geen bedrijfsbezoeken meer! Tijd om rond te lopen als een echte toerist: een metrokaart in de hand, een grote paraplu en in het groot op ons voorhoofd geschreven: “Wij zijn toeristen: besteel ons niet, we doen een poging om minder continentaal te zijn!”
The London Eye neemt ons mee de hoogte in. De Londense skyline tekent zich voor ons af. Het lijkt wel een voorrecht om hier te mogen staan. Tijd om weg te dromen… en dan tot de conclusie te komen dat het eigenlijk wel schandalig duur is!
Dan eindelijk een buurt waar ik mij voor 100% thuis voel: Camden Town!
Oi to the Punks!

Vrijdag
De laatste dag. Eindelijk! Het was mooi, maar je merkt dat het slaaptekort iedereen parten speelt. Tijd om naar huis te gaan. En liefst zo snel mogelijk!
De koffers worden gepakt en gedropt tegen schandalige prijzen in Waterloo Station. Toch nog maar even de metro nemen (MIND THE GAP!) tot Covent Garden. Leuke winkeltjes, tegen minder leuke prijzen.
Geef mij maar Camden Town, waar de wiet en de “energy pills” tegen de muur hangen. (Niet dat ik daar iets aan heb
J.) Het lijkt anarchistisch en gevaarlijk, maar deze mensen zijn vaak het eerlijkst van allemaal. En dit in tegenstelling tot de decadentie en de hypocrisie van Regent & Oxford Street…
____________________________________________________________

­­­­­­­­­­­­­­­­­­Auteur: FREDERIC CUYVERS

1. Nice country, London. (ma 13/11/06)

Vandaag was de dag aangebroken. Gepakt en gezakt vertrokken we vol enthousiasme richting Londen. Een goede man op de trein gaf ons nog de wijze raad om niet in Landen maar in Londen af te stappen. Zo geschiedde ook. Om 11 uur kwamen de dappere Belgen aan. Klaar om het grote Londen te veroveren.

En groot was het! De tocht van het station naar het hotel was al een volwaardige reis op zich. Eens geïnstalleerd in onze burcht was het tijd om het terrein te verkennen. We hadden vooraf afgesproken dat we Engels tegen elkaar gingen spreken, kwestie om onze identiteit nog niet meteen prijs te geven. Was me dat lachen! Het vrouwtje langs ons in de metro keek ons aan alsof we net een scheet gelaten hadden. Doe maar gewoon wou ze eigelijk zeggen. Maar wat is gewoon in Londen? Hopelijk vind ik hier de komende dagen een antwoord op. Ik zal alvast beginnen zoeken in een plaatselijke pub.

Tot morgen

2. Zo blij als een klein kind. (di 14/11/06)

Tijd om even serieus te doen, katertje verbijten en onze schoonste kleren aan. Het eerste bedrijfsbezoek was een feit! Ik had samen met een medestudent het grote Sotheby’s kunnen vastleggen. Een heel bekend veilingshuis dat de grootste kunstenaars ter wereld heeft zien passeren. Los van de aangename ontvangst waren we met z’n allen enorm onder de indruk van de sfeer die er hing. Een sfeer van geld, luxe, macht en dat allemaal in een super professioneel jasje gestoken. Enorm leerrijk maar ik voelde mij toch maar een klein manneke tussen al die Picasso’s en Mondrianen. Gelukkig hadden zij hun tijd al gehad en kwam ik nog maar net kijken!

Na Sotheby’s was het tijd om een kinderdroom te vervullen. Ik werd om drie uur verwacht in het stadion van FC Chelsea. Een plaats waar vele grootmachten hun thuisbasis gevestigd hebben. Mijn hart vervulde zich van vreugde toen we op de pitch stonden. Ik, Frederik Cuyvers, op het beroemde Engelse gras. Een plaats waar vele grootheden ten onder zijn gegaan. En vooral die dolgedraaide Bulgaar langs mij, die persé een pluk gras wou mee graaien, maakten de situatie af. Benieuwd wat morgen brengt!

3. Welcome to the Bronx. (woe 15/11/06)

Zwetend en zwoegend veegde ik de slaappietjes uit mijn ogen. Tot mijn verbazing lag ik niet in bed maar in de metro. We waren onderweg naar het derde bedrijfbezoek: Millwall! De ene dag is de andere niet denk je dan. Gister nog in het heiligdom Chelsea, vandaag op bezoek bij één of andere derde klasser. En toch…

Millwall is één van de armste buurten van Londen. Je kan de armoede als het ware voelen. Mensen keken je scheef aan en ze hadden een accent dat ik enkel uit rauwe films kon herkennen. Ik had een raar gevoel over vandaag.

Maar toen de poorten van het stadion opengingen, klaarden de hemel op. We zagen jongeren die voetbalden, jongeren achter een computer, een oude man een praatje slaan met een mooie secretaresse en meer van dat. Blijkbaar gebruikt men de voetbalclub als sociaal ontmoetingscentrum. Een initiatief van de club Millwall en de stad Londen.

Verder was het een dag om typische kiekjes van Londen te maken. Vraag me af waar we seffes een pint gaan drinken en wat het bedrijfsbezoek voor morgen gaat geven.

Schol!


4. Je leeft maar ene keer. (don 16/11/06)

De douche was mijn moment van bezinning. Veel gezien, veel gedaan en vooral veel gelachen de afgelopen dagen. Het harde werk begon wel zijn tol te eisen. Tijd dus voor het laatste bedrijfsbezoek en daarna een laatste keer alle krachten bundelen in de pub.

Ik wist eigelijk niet veel over het bedrijf The Pavement dus had ik ook niet echt hoge verwachtingen. Maar zoals dat meestal gaat, zijn dat dan de dingen die je het meest bijblijven. Het was een enorm ambitieus bedrijf dat gespecialiseerd was in dvd design. De sfeer die er heerste was één van collegialiteit en naastenliefde. Ik zou er direct mijn stage willen doen! Na het “officiële” bezoek was de sfeer nog steeds zo gezellig dat we beslisten om te verbroederen tussen pot en pint. Het draaide uit op één van tofste gesprekken uit mijn leven. Zo sprak ik bijvoorbeeld met een Amerikaan die al heel de wereld had afgereisd. Hij overtuigde mij ervan dat je zoveel mogelijk uit het leven moet halen. Niet rond de kerktoren blijven draaien maar grenzen durven verleggen. En hij had potverdikke gelijk! Sydney, New York, Madrid opgelet want ik kom eraan! Deze verbroedering mondde uit in een ware drinkpartij. De perfecte afsluiter van een perfecte reis.

5. Thank you, come again. (vrij 17/11/06)

Ik denk dat niemand vandaag kon zeggen dat ie zich goed voelden. Het was allemaal zo dubbel. Het lichaam en de portemonnee schreeuwden om naar huis te gaan terwijl de goesting nog wat langer wou blijven. Maar ja…het retourticket was gekocht en om drie uur vertrok de Eurostar toch, met of zonder mij.

Nog even een museum binnengesprongen en wat gedold met de plaatselijke paki’s om daarna met de trein het normale leven weer tegemoet te komen. Ondertussen kreeg ik een wrange smaak in mijn mond. Gister zat ik nog met Duitsers, Portugezen, Amerikanen te zeveren en de gedachte aan het thuisfront zei mij niet veel. Terug naar hetzelfde stamcafé, terug naar dezelfde mensen, voertaal weer gewoon Nederlands. Allemaal net niet speciaal genoeg. Ik nam mij voor om mijn ambities niet te laten verwaaien eens thuis en er echt werk van te maken. Londen is een schitterende stad en als je echt wil kan je er veel bereiken. Dus thank you London and I WILL come again!

_________________________________________________________

AUTEUR: SVEA THIELEN

Maandag 13 november,

Gewassen! Gegeten! Go go go! Ik moet een trein halen in Hasselt en het wordt nog nipt. Was ik maar iets vroeger opgestaan.

Als een ware lastezel sleur ik mijn koffers door een kleine ‘security-check’ naar een comfortabel plekje in de Eurostar. We vertrekken richting Londen. Klik, de eerste sfeerfoto is gemaakt. En het wordt zeker niet de laatste.

De ‘Tube’ brengt ons tot aan Custom House. Het Londense straatbeeld fascineert me.

Klik, al snel is de tweede foto gemaakt.

Na een korte briefing maken we ons klaar voor ons vertrek naar de ‘city’. Piccadilly Circus is de eindhalte. MIND THE GAP BETWEEN THE PLATFORM AND THE TRAIN.

Het reclamebeeld, net zoals de rest van London,overweldigt me. Een nieuwe doelstelling is geboren.

Ik wandel door chique straatjes, ‘gewone’ straatjes, ‘Chinese’ straatjes. Wat een diversiteit op twee uur tijd.

Na een heerlijke cocktail, bereiden we ons voor op morgen. Want ik heb het ‘voorrecht’ om Stamford Bridge te gaan bezoeken.

Dinsdag 14 november,

Ik overloop mijn planning en check mijn emails. Crisismeetings houden blijkbaar geen rekening met mijn planning. Anja en ik konden de London Assembly dus niet bezoeken. Dankzij de moderne technologie en meneer Hervè wisten we al gauw wat we moesten doen. We gaan morgen naar de London Film Academy.

Klik, Ik sta voor Stamford Bridge.

De gids breekt meteen het ijs met een anti Manchester United mopje.

De foto’s in de ‘pressroom’ mochten natuurlijk niet ontbreken.

Ik ervaar voor het eerst het verschil tussen een voetbalploeg en een voetbalbedrijf. Niet alleen de sponsoringbedragen maar ook de prijs van de abonnementen, tickets, reclame en de beleving in Engeland doet ons klein België verbleken.

Na een kort interview voor Chelsea Magazine vertrekken we richting hotel.

Ladies night in Londen, feest!

Morgen is er mijn bezoek aan de Londen Film Academy. Door de plotwending kon ik weinig informatie vergaren over deze instelling. Dat geeft me een onzeker gevoel.

Woensdag 15 november,

Klik, een foto van een huis. Of zo lijkt het dan toch.

We staan voor de London Academy School.

We zien twee leuke producties van de studenten. En krijgen informatie over montagetechnieken, casting, setopbouw, cameratechnieken en nog veel meer.

Na dit bezoek besef ik dat mijn opleiding me toch iets beter ligt, twee weken vakantie op een jaar is me net iets te weinig.

Klik, Londonse bus. We stappen op, next stop: Hyde Park.

Nagenietend trekken we naar het Londense Buddhism Center.

Ik laat dit contrasterende gevoel tot mij komen. Van de drukke stad naar de rust van het centrum.

Samen stappen we op de ‘Tube’ richting Tower Bridge.

Klik, Buckingham Palace by night.

Als we meer tijd hadden gingen we Queen Elizabeth nog een hand schudden, maar we moesten terug naar het hotel.

Morgen gaan we Fk3 en Ogilvy Group Uk bezoeken. ‘A woman well prepared is er twee [w­-ared].’ Ik ben zeer benieuwd.

Donderdag 16 november

In FK3 wordt ons gevraagd om in de lobby te wachten, een chique ruimte waar de werknemers rustig zitten te vergaderen.

Dan worden we rondgeleid door het bedrijf en krijgen uitleg over hun reclamestrategieën. The 'irrational rationale', 'reason beyond reason' to buy.

Klik, de kleuren op de grond in Ogilvy Group Uk die je leiden naar de verschillende afdelingen.

We krijgen opnieuw een rondleiding doorheen het mediagebeuren en een presentatie van hun recentste reclamecampagne. Opeens besef je dat je tussen de ‘big guns’ van reclame staat, indrukwekkend.

klik, Harrod’s. Maar een volgende klik komt er even niet meer, ze vragen me vriendelijk om geen foto’s te maken in dit gigantisch merkenhuis.

We wandelen nu richting Chinatown, op zoek naar een goed restaurant om de laatste avond decadent af te sluiten.

Morgen wacht nog een bezoek aan het Londense Tate Museum.

Na alles wat ik al gezien heb in Londen zijn de verwachtingen hooggespannen.

Vrijdag 17 november

We wandelen langs de Victoria Lane richting het museum.

“Don’t take pictures please” wat een stomme zin.

Ik mag deze prachtige kunstwerken niet fotograferen. Gelukkig heb ik ook een geheugenkaart van 165 Mb in mijn hoofd zitten.

Klik, de laatste foto van de ‘Tube’ richting Eurostar. Deze leuke citytrip zit er spijtig genoeg op.

Een ‘security-check’ duurt opmerkelijk langer in landen die wèl door een terreuraanslag getroffen werden.

Zonder vertraging kom ik op mijn eindbestemming aan in Tongeren.

Bij het uitstappen mis ik toch wel iemand die me herinnert aan de ‘opening tussen de trein en het platform’.

___________________________________________________________________

Auteur: Marieke Kelchtermans

Maandag

Gek, vanmorgen had ik nog zo beloofd mijn bed eeuwige trouw te zweren, maar hier lig ik dan, … in Londen, op een vreemd bed. Een maatje kleiner weliswaar, maar zeker niet minder deugddoend na een dag koffers sleuren en een initiatie Tube-hopping. Mijn hoofd zindert nog na van het blitse lichtspel en de talloze geluiden op Soho. Voeg hier twee erg lekkere maar nogal zware cocktails aan toe, en je hebt een hoofd waar drie dubbeldekkers en vijf old-timers overheen walsten. Wanneer ik mijn ogen sluit staat Piccadilly Circus als een waar lunapark op mijn netvlies gebrand. Hopelijk val ik snel in slaap. Want morgen heb ik nog een hele hoop bedrijvigheid voor de boeg.

Dinsdag

Via Canary Wharf wandelen we naar ons eerste bedrijf. Honderden – van gadgets voorziene – piekfijn uitgedoste – kloons banen hun weg over het plein om vervolgens onder de grond te verdwijnen. Ik beeld me in hoe een overgevlogen middeleeuwer dit spektakel zou aanschouwen.

Terwijl ik me even later netjes aan de rechterkant van de roltrap positioneer, meen ik eventjes een glimp op te vangen van Darth Vader. Maar realistisch als ik ben, neem ik me voor dat dit niet kan: Darth Vader speelde immers geen rol in Men in Black.

Van Warner Bros naar Disney: Het eventbureau Theme Traders en haar sprookjesachtige rekwisietenkamer doen mij het futuristische Londen eventjes vergeten en brengen me een moment van rust. Eenmaal terug buiten wordt ik terug opgeslorpt door Londens’ broeierige stadslucht en geluiden. Een gevoel van moeheid overvalt me en zorgt ervoor dat een paar uur later als een blok in slaap val. Enkel de kus van een knappe prins zal deze dame morgen uit haar slaap krijgen. (Ontbijt op bed is ook goed.)

Woensdag

Met een rammelende maag en opvallend droge lippen stap ik een nieuw dagje Londen tegemoet. Vandaag op het programma: twee prestigieuze scholen en een hele hoop metro’s in de tussentijd. Ik heb de eigenaardige ondergrondse sport intussen aardig onder de knie gekregen. Ik schakel al mijn tegenstanders moeiteloos uit om een zitje te bemachtigen. Mijn pijnlijke voeten zijn mijn grootste fans.

Na een korte busrit belanden we in het rijkelijke Greenwitch waar we London School of Management binnenstappen. Inschrijvingsgeld voor deze school? Een miezerige 7000£ voor de buitenlandse student. De school biedt helaas geen onderdak, maar voor een spotprijsje van 80 £ per week kan je terecht in een van de vele studentenhuizen. Trouwens wat zijn deze paar centjes in vergelijking met de degelijke en internationale opleiding die je geniet. London School of Management staat garant voor kwaliteitsonderwijs en een directe verbinding met het bedrijfsleven. MSC of MBA, beiden Master programma’s bieden een absolute meerwaarde voor een succesvolle managementcarrière. Was papa maar multimiljonair…

Om toch maar dat vals gevoel van decadentie en rijkdom te ervaren, volgen we de paparazzi tot aan de rode loper van de World Music Awards. Na enkele teleurstellingen als Paris Hilton en een koppel ééndagsvliegjes, nam ‘the king of pop’ eindelijk zijn intrede. Tussen enkele hoofden zag ik nog net mijn weerspiegeling in Michaels’ gebleechte tanden. Wat een eer! Morgen zal heel wat in petto moeten hebben om deze dag te evenaarden!

Donderdag

Geen celebrities te zien vandaag. Ik moet het stellen met de Sean Connery – lookalike (met bijhorend schots accent!) die ons doorheen zijn bedrijf leidt. Luchtig bedrijfje trouwens; Air design. Heel eventjes zie ik mezelf door de ruimte lopen met een stapel ontwerpen in mijn hand…maar ik word al snel terug gekatapulteerd door een enthousiast gejubel over ‘Belgian Chocolats’. Al die chocolade brengt mijn reisgenoten immers in de mood voor een Starbucks-moment. Wanneer ik mijn fruitsapje leegslurp wordt ik met grote ogen aangestaard. Als nooit tevoren ervaar ik sociale druk.

Om met enkele bewijsfoto’s naar huis te keren wandelen we wat later langs de Thames. Big Ben en The London Bridge weerkaatsen de laatste zonnestralen van de dag. Een laatste keer neem ik alles in me op vooraleer ik weer de metro in duik, mijn laatste nachtje tegemoet.

Vrijdag

Na een korte nacht sta ik weer voor het hotel. Terwijl ik mijn loodzware koffer de trap op sleur, overweeg ik heel even de helft van mijn bezittingen achter te laten. Oxford Street biedt immers genoeg oplossingen voor een nieuwe kleerkast. Een lege bankrekening steekt hier echter een stokje voor. Teleurgesteld verlaat ik Top Shop en krijgt de term ‘window-shopping’ haar ware betekenis. Met mijn laatste ponden koop ik mijn (hopelijk) allerlaatste broodje,dat ik toch met smaak opeet, wetende dat er straks een bord pasta à la mama voor me klaarstaat. Al watertandend bereik ik het station van Waterloo.

Bijna word ik Londen’s meest gezochte terrorist, wanneer de douane mijn ultrasonische en blijkbaar merkwaardige muziekboxjes uit mijn koffer haalt. Na een grondig overleg besluiten ze dan toch dit blond en braaf meisje op de Eurostar te laten. Twee treinreizen en één helse busrit later stap ik thuis de deur binnen: geen ontvangstcomité, geen dampend bord spaghetti,… enkel een klein briefje dat mijn eenzaamheid bevestigt. Mokkend klim ik op mijn fiets, richting kebabzaak…

----------------------------------------------------------------------------------------------

Auteur: FRANCIS MOORS

Maandag 13 november

Slaaptekort. Iedere keer als ik op punt sta op reis te vertrekken, kan ik de avond voordien niet in slaap vallen. Ik probeer op tijd slapen te gaan, maar betrap mezelf nog wakker te zijn in de late uren, meestal met een Seinfeld of Newsradio op de achtergrond. Het lukte me toch om 4 volle uren te slapen, en ik heb op de eurostar nog enkele uren weten in te halen.

Aangekomen te Waterloo station, trotseerde ik de metro van Londen; gelukkig niet zo kleverig als Parijs, maar jammer genoeg niet zo lineair als New York. Laat het kaartlezen beginnen.

Eenmaal ingecheckt in het hotel, was er nog tijd over om een wandeling door Londen te doen. Deze begon ergens in Oxford Street en eindigde in Westminster Abbey met een leuk uitzicht op de Big Ben.

Dinsdag 14 november

Ministry of Sound. Hét dance label van Engeland; zoek door een willekeurige platenbak van uw lokale platenboer en aanschouw hun label. Een bedrijfsbezoek bij het ministerie der geluid beschouw ik dan ook als een voorrecht. Vergezeld door een groep connaisseurs van het genre, werd ons een kleine presentatie voorgeschoteld over de website en de online radio afdeling… in de V.I.P.-room van de club!

Cd’s en promomateriaal stonden ons op te wachten, en als dat nog niet genoeg was, kregen we een rondleiding door de club. Tijdens deze rondleiding heb ik de kans genomen met Chris Bailey van online radio te spreken, aangezien Mark Philips, hoofd online advertising het meeste aan het woord was geweest tijdens de presentatie. Beide waren enthousiast en toonden echt iedere hoek van de club.

Als kers op de taart werden we op de guest list gezet van “milk shake”, de studentenparty die later op de avond plaatsvond. Waarvoor dank, Ministry of Sound!

Woensdag 15 november

Maagproblemen. Dinsdag had ik er nog niet echt last van, maar woensdag begon het Engelse eten zich tegen mij te keren. Ik had doelbewust het ontbijt vermeden, waardoor het middageten waarschijnlijk nog meer impact had. De dader was een broodje met kaas en groenten.
Gelukkig had ik voordien een prachtige tour genoten doorheen het museum of brands; Nostalgie ten top, met cola blikjes uit mijn kindertijd, G.I. Joe’s in originele verpakking en Teenage Mutant Ninja Turtles merchandising! Het was de ellenlange trip met de metro waard! Nadien kregen we uitleg over de verschillende media die het museum hanteert om aan reclame te doen en werden er reclamespots uit de jaren 70 en 80 gespeeld, hilarisch.
Jammer van het Engelse eten, ik had nu net zo’n grote honger van al die lekkernijen uit vervlogen tijden.

Donderdag 16 november

Uitslapen. Even terug op adem komen en recupereren van de Engelse cuisine. Een volgende bedrijfsbezoek bracht mij bij het communicatiebureau FK3. Gerund door een 10-tal personen, heeft deze organisatie brands als Cannon, Hilton Hotels, Intel en IBM op zijn klantenlijst pronken. De presentatie verliep vlot en de omgeving was overheersend lounge: Het business Londen uit de BBC world commercials.

Het tweede bezoek was aan de “London School of Economical and Social Science”, een instelling die zich volledig internationaal profileerde.

Na een lange dag van bedrijfsbezoeken was er nog tijd over om wat last minute shopping te verrichten op Oxford Street. Dvd’s, dvd’s, dvd’s…

Vrijdag 17 november

De laatste dag is meestal de vermoeiendste; Komt daar nog bij dat we niet ’s ochtends vertrekken, maar pas laat in de namiddag. De hele dag is dus toegewijd aan het bagageritueel.

Toch zijn er nog enkele ritten op de glijbanen van Tate Modern vanaf kunnen gaan; Een leerrijke ervaring, aangezien je er kunst kan bekijken in de rij wachtenden naar de glijbanen. Bedankt Unilever!

Via de metro was het richting Waterloo om onze trein te halen. Het is altijd een langere rit terug dan bij het heengaan; Om maar te zeggen dat Londen opnieuw een positieve ervaring was.